Feitabollur, bæði litlar og stórar.

Enn og aftur koma fréttir af holdafari landans í fjölmiðlum.  Við erum feit, næstfeitust í heiminum.  Hr Latibær vill meina að botninum sé ekki náð ennþá, við eigum eftir að verða enn feitari.  Það sem verra er, íslensku feitabollurnar verða sífellt yngri.

Ef börnin mín eru eða verða of feit þá verður það ekki af óhollum skólamat.  Sem betur fer er ég þokkalega sátt við matinn þar og það er ég sem vel hvort ég kaupi matinn í skólanum eða sendi nesti.  Börnin verða of feit því þau borða of mikið af of óhollum mat sem við foreldrarnir sjáum þeim fyrir.  Þau eru á okkar framfæri og það er okkar að fóðra þau, hvort sem það er með frönskum kartöflum , kokteilsósu eða lífrænu grænmetis eða baunafæði.

Við foreldrarnir veljum hvort við kaupum í kexskápinn eða ávaxtaskálina.  Það erum við sem ákveðum að hafa alltaf salat eða grænmeti með matnum.  Það erum við sem ráðum því hvort það eru alltaf majones sósur til í ísskápnum og hvort við bjóðum upp á mat úr öllum fæðuflokkum eða ekki.  Það er himinn og haf á milli þess sem börnin mín vilja borða og það sem ég vil að þau borði.  Við reynum að fara hinn gullna meðalveg sem gengur svona misjafnlega vel.  

Ég hef aldrei komið til USA ( en það stendur til bóta fljótlega )  Það sem ég sé í fjölmiðlum og les er að ameríkaninn sé stæðstur og feitastur og það sé allt svo stórt í Ammeríkunni.  Ekki síst maturinn, skammtastærðirnar verði sífellt stærri og stærri.

Tökum gamla prins pólóið sem dæmi.  Þegar það kom fyrst fram þá voru tvær stærðir, lítið sem var sennilega 18-20 gr, lítil stöng sem þótti passlegur skammtur fyrir börn og svo stórt sem var sennilega  36 gr og fínn skammtur fyrir fullorðna.

Nú þykir venjulegt prins póló vera 36 gr og stórt (XXL) 52 gr og allt í lagi með það.    Það er ekki bara að maturinn sem við borðum sé óhollur og oft einhæfur - fyrir utan það þá borðum við ALLT OF mikið af honum 

Þeir sem hafa lesið hina bráðskemmtilegu bók "franskar konur fitna ekki "  eru örugglega sammála.   Frönsk kona sem hefur búið í USA í mörg ár ber saman þjóðirnar, menninguna og mataræðið og útskýrir á skemmtilegan hátt af hverju Bandaríska þjóðin er svona miklu feitari en sú franska.

Ef Kaninn myndi  setjast niður við matarborð á matartímum, gæta hófs, borða minni skammta og fjölbreyttari mat, drekka vatn og hreyfa sig.  Þá væri holdafarið annað.  

Samkvæmt höfundi bókarinnar þá getur Frakkinn fengið sér eina sneið af köku og notið bæði bragðs, áferðar og þess að borða sneiðina meðan Kaninn leitar ánægjunnar í magninu, finnur hvorki bragð nér áferð meðan hann borðar. 

Fyrir mig og mína hefur það verið til góðs að draga úr kolvetna og sterkjuríkum mat eins og brauði, hvítu pasta og hrísgrjónum.  Ég baka slatta en nota til þess grófara mjöl og hafra.  Og skammast mín ekki fyrir að skammta brauðmetið ofan í þá gaura sem eru staddir hér á kaffitímum.   Merkilegt nokk þá fer aldrei neinn svangur hér frá borðinu þó svo stöku herramaður hefði örugglega stundum getað borðað meira.

En betur má ef duga skal.  Ég trúi því að offitan og hennar fylgikvillar eigi eftir að verða enn stærra heilsufarsvandamál á Vesturlöndunum en nú er, því miður.